Tenent mordicus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Sumenda potius quam expetenda. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ut aliquid scire se gaudeant?

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Hoc non est positum in nostra actione. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Bork Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Cyrenaici quidem non recusant; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nam de isto magna dissensio est. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Immo alio genere; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quare conare, quaeso. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Duo Reges: constructio interrete. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Comprehensum, quod cognitum non habet? Scrupulum, inquam, abeunti; Tu

vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Cur iustitia laudatur? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.