Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Duo Reges: constructio interrete. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Que Manilium, ab iisque M. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; De vacuitate doloris eadem sententia erit. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Iam contemni non poteris. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Ne

amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nam ante Aristippus, et ille melius. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed quot homines, tot sententiae; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Certe non potest. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Tum ille: Ain tandem? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Eademne, quae restincta siti? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.

Quis est tam dissimile homini. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Ad eos igitur converte te, quaeso.