Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Prioris generis est docilitas, memoria; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quis Aristidem non mortuum diligit? Primum quid tu dicis breve? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Duo Reges: constructio interrete. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Praeteritis, inquit, gaudeo. Si longus, levis. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quae sequuntur igitur? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum

depravata sint, ait optime iudicari. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Itaque contra est, ac dicitis;

An potest cupiditas finiri? Quae contraria sunt his, malane? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quis Aristidem non mortuum diligit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Laboro autem non sine causa; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria

peccata. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. ALIO MODO. Bork O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quis negat? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Itaque contra est, ac dicitis; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;