Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. At enim hic etiam dolore. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Qui est in parvis malis. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Primum quid tu dicis breve? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Eademne, quae restincta siti? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quod non

faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Sed quid sentiat, non videtis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Nam ante Aristippus, et ille melius. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur

adipiscing elit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Duo Reges: constructio interrete. Sit enim idem caecus, debilis. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? At multis se probavit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Est, ut dicis, inquam. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.