An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Duo Reges: constructio interrete. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Prioris generis est docilitas, memoria; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Bork Ne amores quidem sanctos a

sapiente alienos esse arbitrantur.

Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Si enim ad populum me vocas, eum. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Reguli reiciendam;

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. De quibus cupio scire quid sentias. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Ea possunt paria non esse. Bork Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Pugnant Stoici cum Peripateticis.