Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Suo genere perveniant ad extremum; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Duo Reges: constructio interrete. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nulla erit controversia. Ut aliquid scire se gaudeant? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Et quidem, inquit, vehementer errat; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quaesita enim virtus est, non quae

relinqueret naturam, sed quae tueretur. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Bork Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Nos cum te, M.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Bork Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Tantum dico, magis fuisse

vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed ego in hoc resisto; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.