Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tum mihi Piso: Quid ergo? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Si id dicis, vicimus. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quis hoc dicit? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Duo Reges: constructio interrete. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quid, quod res alia tota est?

Tanta vis admonitionis inest in locis; Tum mihi Piso: Quid ergo? Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sint modo partes vitae beatae.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Bonum integritas corporis: misera debilitas.