Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Nemo igitur esse beatus potest. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. De quibus cupio scire quid sentias.

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Expectoque quid ad id, quod

quaerebam, respondeas. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Sit sane ista voluptas.

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Polycratem Samium felicem appellabant. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. At enim hic etiam dolore. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

An hoc usque quaque, aliter in vita? Vide, quaeso, rectumne sit. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Pollicetur certe.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Si longus, levis dictata sunt. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dici enim nihil potest verius. Intellegi quidem, ut propter

aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Duo Reges: constructio interrete. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.